O książce: 1940 / W spektaklu „Ping-Pongowcy” dziewczyna i chłopak, zakochani, nagle odkrywają, że utknęli w tym rutynowa rzeczywistość, która doprowadziła ich związek w ślepy zaułek. Chęć zrzucenia kajdan powoduje u nich mimowolne pragnienie uwolnienia języka. Niczym wyciągnięta dłoń polegają na „ratowaniu przekleństw” i aby wyskoczyć z utartego słownictwa, z obrzydliwej sytuacji w inną, niezachmurzoną przestrzeń, bohaterowie zapraszają się nawzajem do przeklinania „naprawdę”. I zaczyna się ta niebezpieczna gra. Najpierw półżartem, a potem już na poważnie, niczym celuloidowa piłeczka do ping-ponga, obrzucają się przezwiskami, nie oszczędzając innym zadrapań. Potok przekleństw rośnie jak kula śnieżna. I nagle dochodzi do naprawdę dramatycznej sytuacji. Aby uniknąć nieuniknionego upadku w otchłań, rozbijają stół do ping-ponga – to symboliczna przeszkoda w ich związku – a w wzajemnym dotyku odnajdują wiarę i spokój oraz, miejmy nadzieję, dobrą przyszłość na wspólne życie.